به نام قدرت مطلق الله

روز سه شنبه مورخ ۱۴ دی ۹۵ جلسه اول  از دور نهم كارگاه های آموزشیخصوصی مسافران كنگره ۶۰ منطقه خمینی شهر شعبه امین گلی؛ به نگهبان مسافر حسین، استادی مسافر عبدالله و دبیری مسافر ناصر با دستور جلسه ی

" نقش آموزش و خدمت در رهایی و تجربه من "

رأس ساعت ۱۷ شروع بکار نمود.

باید قدر این صندلی و آموزش‌هایی را که به‌طور رایگان در اختیار ما  قرار دارد را بدانیم تا به نتیجه برسیم. کنگره به من زندگی دوباره بخشید و من الآن سالم شدم و هیچ مشکلی هم ندارم و تا آنجایی که در توانم هست خدمت می‌کنم.

در ادامه مطلب بخوانید...

سخنان استاد محترم :

من خیلی خوشحالم که این جایگاه را تجربه می‌کنم و از این بابت از خدای بزرگ سپاس گذارم و همین‌طور از استاد و راهنمای خوبم تشکر و قدردانی می‌کنم که خیلی برای من زحمت کشیدند تا من بتوانم امروز در این جایگاه قرار بگیرم و خدمت بکنم.

در مورد دستور جلسه شاید من نتوانم که خیلی خوب توضیح و آموزش بدهم ولی این چیزی که تجربه‌ی خودم است را برای شما می‌گویم. از آن زمان که انسان پا به این حیات گذاشت برای رشد و تکامل خودش باید آموزش می‌گرفت مثل یک کودک که تازه متولد می‌شود اگر که قرار بود آموزشی نگیرد فکر نکنم که می‌توانست به حیات خودش ادامه دهد و جایگاهی را کسب کند.

ما برای درمان اعتیاد باید یک سری آموزش‌هایی را بگیریم و برای گرفتن آموزش باید ابتدا خواسته‌ی آموزش گرفتن را داشته باشیم تا در ادامه بتوانیم به درمان اعتیاد برسیم در غیر این صورت اگر خواسته‌ی آموزش گرفتن در درون ما نباشد ما به رهایی نمی‌رسیم.

من حدود 2 سال قبل به کنگره آمدم ولی خواسته‌ی آموزش گرفتن و درمان در من نبود و نتوانستم به درمان برسم چون طرز فکر من این‌گونه بود که می‌گفتم فقط جسم من مریض شده است و به همین دلیل هیچ توجه ای به آموزش جهان‌بینی و متون کنگره نمی‌کردم و همین موضوع کافی بود تا من به‌طور اتوماتیک از کنگره جدا بشوم تا این‌که وقتی به این شعبه آمدم فهمیدم که برای رسیدن به درمان باید تسلیم راهنما بشوم و آموزش بگیرم و از نوشتن سی‌دی‌ها شروع کردم و آموزش‌ها را به مرحله‌ی عمل درآوردم و در ادامه به موفقیت رسیدم.

باید قدر این صندلی و آموزش‌هایی را که به‌طور رایگان در اختیار ما است را بدانیم تا به نتیجه برسیم. کنگره به من زندگی دوباره بخشید و من الان سالم شدم و هیچ مشکلی هم ندارم من هم تا آنجایی که در توانم هست خدمت می‌کنم.

نویسنده: مسافر مجتبی